اینترنت اشیاء یا چیزنت: (به انگلیسی: Internet of Things) (مخفف انگلیسی: IoT) که گاهی در زبان انگلیسی اینترنت چیزها هم برای این کلمه استفاده می‌شود، به طور کلی اشاره دارد به بسیاری از چیزها شامل اشیا و وسایل محیط پیرامون‌مان که به شبکه اینترنت متصل شده و بتوان توسط اپلیکیشن‌های موجود در تلفن‌های هوشمند و تبلت کنترل و مدیریت شوند. اینترنت چیزها به زبان ساده، ارتباط سنسورها و دستگاه‌ها با شبکه‌ای است که از طریق آن می‌توانند با یکدیگر و با کاربرانشان تعامل کنند. این مفهوم می‌تواند به‌سادگی ارتباط یک گوشی هوشمند با تلویزیون باشد و یا به پیچیدگی نظارت بر زیرساخت‌های شهری و ترافیک. از ماشین لباسشویی و یخچال گرفته تا پوشاکمان؛ این شبکه بسیاری از دستگاه‌های اطراف ما را در برمی‌گیرد..
اینترنت اشیاء شبکه ای درونی از دستگاه‌های فیزیکی، وسایل نقلیه (همچنین به عنوان “دستگاه های متصل” و” دستگاه های هوشمند”)، ساختمانها و موارد دیگر تعبیه شده با الکترونیک، نرم افزار، سنسورها، رله و شبکه اتصال که این اشیا را قادر به جمع‌آوری و تبادل اطلاعات می کند. در سال ۲۰۱۳، طرح استانداردهای جهانی اینترنت اشیاء(IOT-GSI)اینترنت اشیا را به عنوان “زیرساخت های جهانی برای جامعه اطلاعاتی، خدمات پیشرفته توسط اتصال (فیزیکی و مجازی) چیزها بر اساس تکنولوژی های ارتباطی و اطلاعاتی را ممکن می‌سازد” و برای این اهداف یک “چیز” در واقع “یک شی از جهان فیزیکی (چیز های فیزیکی) یا جهان اطلاعات (چیز های مجازی) است که قادر به شناسایی و یکپارچه سازی شبکه های ارتباطی می‌باشد. اینترنت اشیا اجازه میدهد تا اشیا در سراسر زیرساخت‌های شبکه موجود، از راه دور کنترل شوند و همچنین فرصت برای ادغام مستقیم از جهان فیزیکی به سیستم های مبتنی بر کامپیوتر ایجاد کرده است و در بهبود بهره‌وری، دقت و سود اقتصادی علاوه بر کاهش دخالت انسان منجر شده است که هنگامی که اینترنت اشیاء با سنسورها و محرک‌ها تکمیل می شود، تکنولوژی یک نمونه از کلاس جامعی سیستمهای سایبری فیزیکی که همچنین شامل تکنولوژی های مانند شبکه‌های هوشمند، نیروگاه مجازی، خانه های هوشمند، حمل و نقل هوشمند و شهرهای هوشمند تبدیل می‌شود. هر چیز منحصر به فردی از طریق سیستم های محاسباتی جاسازی شده قابل شناسایی است و قادر به همکاری در زیرساخت اینترنت موجود است. کارشناسان تخمین می‌زنند که اینترنت اشیاء در حدود سی میلیارد اشیا تا سال ۲۰۲۰ تشکیل خواهد شد.
به طور معمول، انتظار میرود که اینترنت اشیاء اتصال پیشرفته از دستگاه‌ها، سیستمها و خدمات که فراتر از ارتباطات ماشین به ماشین(M2M) میرود، ارائه کند و و انواع پروتکل‌ها، دامنه‌ها و برنامه های کاربردی را پوشش میدهد. انتظار میرود که اتصال این دستگاه های تعبیه شده (از جمله اشیای هوشمند) به اتوماسیون در تقریبا تمامی زمینه‌ها کمک کند، در حالیکه همچنین برنامه های کاربردی پیشرفته مانند شبکه هوشمند را قادر می‌سازد و به مناطق مانند شهرهای هوشمند گسترش یابند.
” چیزها”، در عبارت اینترنت چیزها، می توانند رجوع شود به طیف گسترده ای از دستگاه‌ها مانند ایمپلنت نظارت بر قلب، فرستنده زیست تراشه در حیوانات مزرعه، حلزون های الکتریکی در آب‌های ساحلی، خودروها با سنسورها، دستگاه های تجزیه و تحلیل دی ان ای برای نظارت بر محیط زیست/ مواد غذایی/ پاتوژن و یا دستگاه‌های عملیات میدانی که به آتش نشانان در عملیات جستجو و نجات کمک می کند. دانشمندان حقوقی “چیزها” را به عنوان یک “نا ترکیبی از سخت‌افزار نرم‌افزار اطلاعات خدمات” قلمداد می‌کنند.
این دستگاه‌ها اطلاعات مفید با کمک فناوری های مختلف موجود جمع آوری می کنند سپس به صورت خودکار داده‌ها را بین دستگاه های دیگر به جریان می اندازد. نمونه بازار کنونی عبارتند از اتوماسیون خانگی (همچنین به عنوان دستگاه های خانه های هوشمند شناخته می شود) مانند کنترل و اتوماسیون روشنایی، گرمایشی (مانند ترموستات هوشمند)، تهویه، سیستم های تهویه مطبوع(….) و لوازم خانگی از قبیل ماشین لباسشویی/ خشک کن، جاروبرقی روباتیک، تصفیه هوا، اجاق گاز، یخچال/ فریزر که با استفاده از وای فای برای نظارت از راه دور به کار میرود.
همچنین گسترش اتوماسیون متصل به اینترنت در بخش‌های نرم افزار جدید، انتظار میرود که اینترنت اشیا مقادیر زیادی از داده‌ها از مکان های مختلف با ضرورت نتیجه بخش تجمع سریع داده‌ها و افزایش نیاز به شاخصه فروشگاه و فراینده داده‌ها (به طور موثر) جمع آوری کند. اینترنت اشیا یکی از سیستم عامل های هوشمند شهر امروز و سیستمهای مدیریت انرژی است.
اصطلاح اینترنت اشیاء توسط کوین اشتوین از پراکتر و گمبل، بعد مرکز دانشگاه MIT’s Auto-ID در سال ۱۹۹۹ ابداع شد.